მსურს რომ აიმღვრეს ვნების სიმფონია,
სხეულში აბობოქრდეს მორევი ეშხის;
ქარი სიყვარულის ჩემი თვისტომია,
გრძნობებს წამომიშლის და გრიგალს ვეტრფი.

მსურს რომ მიყვარდეს როგორც არასდროს,
როგორც არავის არ ყვარებია,
მსურს რომ ვტიროდე თანაც ამავდროს;
ჯერ ტრფობის ცრემლი არ დამდენია.

ბობოქარ ღამით ჩაძინებისას მისი გულ-მკერდი;
და გარიჟრაჟზე თვალს რომ ავახელ-მისი სურნელი;
აი სულ ეს არის რაც მსურს და მინდა
“ის”-ჩემი ერთგული,მეც-”მისი” წიმნდა.

ერთად სუნთქვა,ერთად ძგერა გულის,
ერთი სამოსი-სამოსი სულის;
ერთად სარეცელზე,ერთი ჭერის ქვეშ
და პაემანი “იმ”ხეივნის ქვეშ….

მსურს რომ აიმღვრეს ჩემში სიმფონია;
მსურს რომ მიყვარდეს როგორც არასდროს;
რადგან ქარი ტრფობის ჩემი თვისტომია,
მსურს რომ ვტიროდე თანაც ამავდროს.