სიჩუმე…
და მხოლოდ შრიალი ფოთლების,
წამის წინ სიტყვები: “მიყვარხარ ძალიან”
ახლა კი სხეულის შიგნიდან გრძნობები
ცრემლებად ჟონავენ დაბურულ თვალიდან.

სიჩუმე…
ნერვებმა გახეთქეს აორტა,
კბილებმა საკოცნი ტუჩები შეჭამეს,
ლოდინი პასუხის უეცრად გაორდა,
ან “მეც” და ან კიდევ “ბოდიში მე წავალ”

სიჩუმე…
და მხოლოდ შხაპუნი წვეთების,
წამის წინ სიტყვები: “გთხოვ, მინდა წავიდე”
ახლა ვერც საკუთარ სხეულში ვეტევი
და, ალბათ, სამყაროც ვერასდროს დამიტევს.