მე შენთვის მინდა კვლავ გავშალო ლამაზი ფრთები,
ოცი წლის მერეც უნუგეშოდ მარტო მოგელი.
ყველა მოკვდავი მოვიძულე, უკვე ყველას ვმტრობ,
აუტანელი, საძულველი გავხდი, ამას ვგრძნობ.

მძიმე დარდები მოაწვება ჩემს გულს ცრემლიანს.
და ეს თვალები ყველგან გეძებენ, ყველგან გელიან.
შვილიც მოგელის, დამწუხრებული შენს სითბოს ელის.
ახლა ყველაზე მეტად უნდა შეწყობა ხელის.

შენი სურნელი არ შორდება ჩვენს საცხოვრებელს.
უშენობისგან დაცემული ადგომას შევძლებ.
ახლა ორნი ვართ ქვეყანაზე მარტო, ეულნი,
შენს მონატრებას შეჩვეულნი, ალბათ, სნეულნიც.

ვცდილობ, მოვთოკო გრძნობები და მასზე ვიზრუნო.
კარზე მომდგარი დარდი, სევდა კვლავ გავისტუმრო.