წელი მეხუთე მიიწურა – რაც,
აგვისტოს დილას,
მილულე თვალი და სანეტარო
ძილს მიეც თავი.
წელი მეხუთე მიიწურა, რაც -
სასაფლაოს ვსტუმრობ ნაცრისფერს
და ღიმილიანს ვუყურებ სახეს…
ეს ხუთი წელი მიიწურა, რაც -
მიატოვე მშობლები, და-ძმა,
სასწავლებელი, მეგობრები და კედლის ჯვარცმა…
ხუთი წელია -
ყვავილთ კონები გიმშვენებს საფლავს;
ხუთი წელია -
დედამიწა სამოთხეს არ ჰგვას!
კიდევ გესტუმრე უდაბური ქვების სამეფოს;
იქ, თოვლიანი სამარის გულზე,
ობოლი ვარდი გშვენოდა სატრფოს…
…ეს ხუთი წელი მიითვალეს ხეივანებმა,
ხუთი წელია, ვეომები ზამთარს და ზაფხულს;
კვლავ სამარეზე მოგაკითხე ნაგვიანევმა,
და ახლაც ვარდით დაგიმშვენე მიწა – დაკარგულს.